Herkesten uzaklaştım.. Uzaklaştırdım kendimi.. Yeni insanlar sokmuyorum hayatıma.. Beni gören herkesin aklından geçen ilk şey "ne soğuk kız, kendini beğenmiş. " oluyordur eminim bundan. Bunu sorun ediyormuyum peki? Hayır.




Hiç bir zaman böyle olmasını istemedim. Kimse istemez gerçi saçma ama ben daha çok istemezdim! Ama çok alıştım. Öyle ki artık mutlu olduğumda ne zaman altından bir şey çıkacakta ben yine herşey bombok olacak diyorum. Çok bekletmeden de çıkıyor zaten..




Yalnız değilim yanlış anlamayın. Öyle görünüyorsam eğer bunu ben seçmişimdir. Kimse kendini suçlayamaz bunun için.




Bazen düşünüyorum da neden böyle oldu diye belki de bunun için o psikolog amcaların dediği gibi çocukluğuma inmek gerekiyor. E hadi indim diyelim 8 yaşına kadar geçen süper oyuncak dünyası ve sonra bir anda bütün oyuncaklarımın canavara dönüştüğü bir yaşam. Kolay olmadı kurtulmak.. Kurtulmaya çalışırken büyüdüm zaten.. Gerek kalmadı. Ne anladım ben şimdi bundan? 10 senem 8 senemi götürmüş bile.




Her neyse..


Maskemi düşürdüm onu bulana kadar hayatımla yüzleşmem..


İyiyim aslında.Evet.