Eskiden masalların gerçek olduğunu sanardım. Elimi uzattığımda elimi yakalayan iyi kalpli bi dev olurdu hep yanıbaşımda.


Evden kaçsam köşe başında yakalanırdım. Düşsem kucakta taşınırdım.


Çizdiğim en güzel resmin içinde en köşede bir ev dururdu. Evin bacası yaz kış tüter kapısında şekilsiz köpeğiyle sakin sakin dururdu.. Dağların arkasından doğardı güneş herkes bilir..





..ve o evin içinde bir minicik kız çocuğu olacaklardan habersiz gülümsüyor daha hayata..Az sürüyor prensesliği camın arkasından izlerken yaşamı..
En büyük derdi bebeğine giydireceği elbisesiyken çok geçmeden kendi üzerine geçireceği görevlerden habersiz..



..Ne yazık şekilsiz köpeğide yok artık devide kayıp üstelik,ya o giydireceği bebek? Her şey mi bu kadar çabuk kaybolur ortadan..


Büyük bir toz bulutu? Evet olabilir..


Bazen karışmak geliyor içimden o köpük sandığım bulutların arasına.. Belki bulur çıkarırım prensesliğimi derinlerden. Masallar böyle bitmezdi ki..






Hani cadı?

Hani peri?

Sihirli değnek?

değnek düştü,parçalara bölündü ve sahnemin en önemli yerinde perde düştü en orta yerine hayatımın. Bir gün belki.. Geri döner mi dersin?


..